четвртак, 29. мај 2014.

Забранетата ЉУБОВ

                                   Забранетата ЉУБОВ


Бев во лудите тинејџерски години,не знаев што е тоа љубов,излегував со момчината што беа близу до мојата воздраст но искрено во сите бев заљубена,барем така си мислев,но се додека не го запознав него.
Беше пролет,се запознавме сосема случајно,ненадејно,но одма ја осетив неговата топлина во очите,ме освои признавам,ме освои уште со првиот поглед.Знаев бев сигурна во тоа дека нешто ке се случи меѓу нас и се случи,и тоа за многу кратко време,сеуште не ни знаевме ништо еден за друг,освен нашите имиња.Се се случи набрзина,баш кога мислев дека конечно ми се случи тоа нешто што се вика љубов,дека тоа ке потрае,баш тогаш заврши.Иако не траеше долго,се заљубив,иако не знаев скоро ништо за него го сакав и сеуште го сакам ИАКО нема ниедна причина за тоа.Пробавме,пробавме два пати да бидиме заедно ни изгледа не ме сакаше повеќе,поточно изгледа никогаш не ни ме сакал воопшто,никогаш не чуствувал ништо конмене.Го барав и баш кога престанав да го правам тоа, тој се појави пред мене по трет пат,беше многу неочекувано,баш кога мислев дека го изгубив за секогаш.Но за жал не ни успеа ни овај пат,изгледа не сме создадени еден за друг,изгледа господ не сакал да бидиме заено,баш затоа овај текст го нареков забранета љубов.А го сакав и сеуште го сакам,мислам дека никогаш нема да го заборавам.Најмногу ми неговата насмевка и неговите топли очи.Ми фали неговиот допир и неговиот глас.Ми фали секој дел од него,ми фали се што е поврзано со него.Овој пат никој не очекуваше дека ќе биди воопшто вака,дека ке заврши толку за кратковреме,но ете се заврши дури и побрзо од очекуваното.Заврши се,како никогаш да не беше,а беше...Знам дека ке заборави на се,на мене,на сите наши денови поминати заено,сите наши среќни момети што сме ѓи поминале заено,сите наши распавии,ке заборави на се што е повзано со нас,но јас никогаш нема,ке ги памтам дури и најмалите ситници поврзани за нас двајца,бидејки баш тие "ситници" ме прават среќна.Се тешам самата себеси,нема кој да ми помогне,никој не го очекуваше ова.Но ако не помине,тоа ми е најголемата утеха.Ако ништо друго,барем се под исто небо,сега и засекогаш.Тој во моите очи бил посебен и стално ќе остани таков.Јас секогаш ке му припаѓам нему,а тој мене никогаш.Така било и сеуште е така.И нема да барам друг,бидејќи го сакам само него и никој друг.Никогаш нема да престанам да го сакам,само 
ќе престанам да го покажувам тоа пред другите,ке ја кријам болаката во себе,длабоко во себе.Тој секогаш ќе биде моја грешка,грешка која без размислување ке ја повторам милион пати,бидејќи што и да правам моето тело е навикнато на неговиот допир,но не и на неговото отсуство.Знам и сигурна сум во тоа,оваа приказна никогаш нема да има крај,занам дека ќе останат многу солзи неиспачени и многу зборови недоречени кои не сум можела да му кажам самата.Знам се,само незнам како да продолжам понатаму,изгледа ќе треба да бидам далеку од него,многу далеку,ние само така и функционираме на далечина... :)